در روزگارانی دور معلم بودم و تنها هدف و عامل موفقیت دراین شغل را مانند بسیاری از همکاران در تعلیم و تربیت صحیح شاگردانم می دانستم .
اگر چه معلمی هیچگاه برای من شغل محسوب نمی شد اما در عین حال با حقوق ناچیز آن زندگی ساده خود و خانواده ام را اداره می کردم.
سال ها از آن ایام گذشته و من سردفتر اسنادرسمی هستم شغلی که به جهت درآمد مکفی شاید بسیاری از فارغ التحصیلان رشته حقوق آرزوی آن را دارند .
در این شغل برخلاف شغل معلمی کسب درامد یک امر فرعی و جانبی نیست بلکه آمار بالای اسناد تنظیم شده در یک ماه و نتیجتا درآمد بیشتر دفترخانه نشانه موفقیت سردفتر است .
البته شاید وجود چنین معیاری برای موفقیت در این شغل بسیار بدیهی به نظر برسد اما به نظرم قبول و التزام عملی به این امر به ظاهر بدیهی بسیار خطرناک و بزرگترین سرمایه زندگی یک انسان را که برخورداری از یک زندگی آرمانی و اخلاقی است با تهدید جدی مواجه می کند.
تحقیقات چند سال اخیر دانشگاه هاروارد که به مدت بیست و پنج سال و با استفاده از متخصصان و استاتید مختلف علوم انسانی مانند روانشناسان , جامعه شناسان , اقتصاد دانان , عالمان ادیان و مذاهب و ...در بیش از یکصدو شصت کشور جهان انجام شد نشان داد که از نظر غالب مردم کشورهای مورد مطالعه ثروت از مطلوب های اول و به نظرشان مهمترین عامل برخورداری از یک زندگی خوش و ایده ال است .
در حالی که بر اساس همان تحقیقات همینکه ثروت مردم از حد کفاف فرا تر می رود تا رسیدن به شش برابر این میزان انسان ها احساس شادی و رضایت مندی بیشتری دارند اما همینکه دارایی آن ها از این مرز عبور می کند به مرور تا سی برابر هروز از این احساس خوشی کم و کمتر می شود تا و فتی ثروتشان به سی برابر می رسد و در این نقطه است که نه تنها دیگر هیچ لذتی از دارایی خود ندارند بلکه روز به روز درد و رنج و ملالت حفظ و حراست دارایی و ثروت و ترس از کاهش و یا نابودی آن کام آنها را در زندگی تلخ و تلخ تر می کند.